Sjak Jansen leest voor

Sjak leest op de Exposities NAHderbij voor uit eigen werk. Dit verhaal schreef hij naar aanleiding daarvan in 2014.

Een weerspiegeling van de warme werkelijkheid!!
De zon schijnt voorzichtig als we zaterdagmiddag 26 april onze fietsen parkeren bij Zorgatelier Buiten in Lage Mierde. Vanuit het westen komen langzaam lichtblauwe wolken overdrijven. Het zijn onschuldige wolken waar de zon makkelijk doorheen prikt. Niets aan de hand. Na geluncht te hebben bij de Buitenman vind ik een plaatsje in een schommelstoel onder de oude eik. Zoals vaak gaat het weer bijna fout. Door mijn nonchalante houding raakt de stoel uit balans en dreigt te kantelen. We verzetten de stoel iets of wat. Er kan niets meer gebeuren. Een tiental mensen vinden plaats op de banken rond de stoel. Na in het kort uitgelegd te hebben wat me overkomen is, lees ik voor uit eigen werk. Een klein citaat:
“Ik staar naar het plafond. Een verpleegster zegt dat ik verhuisd ben, dat ik op de vierde verdieping woon. Voorzichtig helpt ze me overeind. Als ik rechtop zit en mijn voeten op de vloer gezet heb, laat ze me los. Ik zet een paar stappen. Slof, slof, slof, gaat het. Het kan bijna niet langzamer.”

Na de lezing is het even stil. Een mevrouw die rechts van me op de bank zit vraagt verbaasd of ik echt het gevoel heb gehad dat ik in het ziekenhuis gewoond heb. Deze vraag zet me aan het denken. Ik kan me van die periode weinig tot niets herinneren. Het is in het ziekenhuis geen echt wonen te noemen, vertel ik twijfelend. Het was meer een noodgedwongen verblijf. Maar ik ben wel blij dat er ik heb mogen wonen, of verblijven, of hoe je het ook noemt. Anders had ik hier nu niet op deze stoel ……

Na deze uitleg die waarschijnlijk iets anders geklonken heeft dan ik nu op papier zet, krijg ik verhalen te horen van mensen die over hun NAH ervaringen vertellen. Ik zit geboeid te luisteren naar erg veel herkenning. In veel verhalen had ik de hoofdpersoon kunnen zijn. Het geplande half uurtje loopt uit tot een dik anderhalf uur. De vermoeidheid slaat licht toe en ik sluit de bijeenkomst onder de oude eik af door een stukje voor te lezen over hoe het aanvoelde om na een lange revalidatieperiode voor het eerst weer naar huis te mogen.

Kunst met een grote K
Kunst is niet de weerspiegeling van de werkelijkheid. Het is de werkelijkheid van de weerspiegeling, aldus de Franse filmregisseur Jean-Luc Godard. Er valt wel iets in te herkennen. Want we kijken onze ogen uit als we langs diverse beelden, schilderijen, tekeningen en keramieken strompelen. Wat we zien is geen zakelijk en koud realisme, maar een weerspiegeling van een betrokken en warme werkelijkheid. De stilte, de mooie omgeving maken en de warme begeleiding maken Zorgatelier Buiten uniek. De expositie NAHderbij 5 jaar laat zien dat mensen met NAH in staat zijn om kunst te maken met een grote K.

Aanwezig
Zondag lopen we weer hetzelfde rondje. We raken maar niet uitgekeken op de diverse kunstwerken. Daarna lees ik weer voor uit “De leegte voorbij”. Het doet me goed om hier aanwezig te mogen zijn. Met andere woorden: Zorgatelier Buiten is een fantastisch project!!!